ضمانت اصالت کالا + گارانتی وِگا نتسا 
DNS چیست و چگونه کار میکند؟
نام‌های میزبان و نام‌های دامنه به این دلیل پدید آمده‌اند که به‌خاطر سپاری نام کامپیوترها و وبسایتها ساده‌تر از معادل عددی آنها یا همان آدرس‌های آیپی است. برای آن‌که بتوانیم از نام‌های ساده‌ای برای تعریف کامپیوترها و دامنهها در شبکه‌های محلی یا اینترنت استفاده کنیم، باید نام‌گذاری‌ها مطابق با قوانین بین‌المللی روی اینترنت باشند. البته برای تحقق چنین امری به مفهومی به‌نام پروتکل DNS یا سرویس DNS نیاز داریم که قصد داریم در این مقاله به‌طور اجمالی به واکاوی آن بپردازیم.
فهرست محتوا
DNS یا دی ان اس چیست؟
شاید بتوان تعریف ساده دی ان اس را سامانه نام دامنه (DNS) مخفف Domain Name System؛ نقشی است که شباهت زیادی به Active Directory دارد، زیرا یک پایگاه داده ساختارمحور است که بیشتر در سرورهای کنترلر دامنه ذخیره می‌شود و به‌طور خودکار در شبکه‌های سازمانی در سرورهای کنترل‌کننده دامنه قرار می‌گیرد. وظیفه اصلی DNS ذخیره و تبدیل نام‌ها و تبدیل آنها به معادل عددی آنها است.
در این حوزه DNS با مفهوم نام‌ها (Names) عجین شده است. هر زمان تصمیم می‌گیرید با منبعی از طریق نامش تعامل داشته باشید، DNS سرویسی است که به میدان وارد شده و نام‌ها را به معادل مفهومی آنها در شبکه تبدیل میکند تا ترافیک میان مبدا و مقصد به درستی انتقال پیدا کند. TTL تمامی رکوردهای مرتبط با میزان رفرش شدن DNS سرور را ذخیره می کند.
پیشنهاد مطالعه: TTL در پینگ چیست
در این حالت ترافیک از گیرنده به فرستنده از طریق شبکه محلی یا جهانی (اینترنت) از طریق پروتکل‌های TCP / IP و بر مبنای یک آدرس IP انتقال پیدا میکند. هنگامی که قصد دارید اطلاعاتی از سرور دریافت کنید و یک برنامه کاربردی روی کامپیوترتان را باز می‌کنید، قادر هستید برنامه کاربردی را به شکلی تنظیم کنید تا به‌طور مستقیم از طریق شبکه و بر مبنای آدرس آیپی با سرور ارتباط برقرار کند. برای روشن شدن موضوع به مثالی دقت کنید.
فرض کنید، سروری با آدرس آیپی 20.30.40.50 دارید. در حالت عادی برای اتصال به سرور برنامه کاربردی باید به شکلی پیکربندی شود تا از طریق آدرس فوق به سرور متصل شود. این فرآیند برای یک کامپیوتر منفرد مشکل خاصی ایجاد نمی‌کند، حال اگر ده‌ها، صدها یا هزاران کامپیوتر داشته باشید که مجبور باشند بر مبنای این راه‌حل به سرور متصل شوند، باید آدرس فوق در تمامی کامپیوترها تنظیم شود.
رویکرد فوق مادامی که مجبور نشوید آدرس آیپی سرور را تغییر دهید ایده‌آل است، به ویژه اگر از آدرس‌های ایستا استفاده می‌کنید، اما اگر مجبور به تغییر سرور شوید یا به هر دلیلی سرور ثانویه‌ای در شبکه اضافه کنید در این حالت چه اتفاقی خواهد افتاد؟ مجبور هستید برای تک تک کلاینت‌ها این تغییرات را اعمال کنید که در دنیای هوشمند امروز کار عاقلانه‌ای نیست. این موضوع باعث شد تا شرکت‌ها برای برون‌رفت از این مشکل به سراغ راه‌حلی به‌نام DNS بروند.
پیشنهاد مطالعه: آی پی چیست و چگونه آی پی خود را بدانیم؟
DNS اجازه می‌دهد به جای آدرس‌های آیپی از معادل اسامی آنها استفاده کنیم، به‌طوری که با استفاده از DNS می‌توانیم برنامه‌های خود را به گونه‌ای تنظیم کنیم تا به‌طور مثال با سرور One01 یا هر سرور دیگری تنها از طریق نامش ارتباط برقرار کنند و هر زمان در آینده مجبور به تغییر آدرس آیپی سرور شدید، مشکلی به وجود نیاید و به سادگی از طریق کنسول DNS این‌کار را انجام دهید و تمامی کلاینت‌ها به سرعت تغییر را دریافت کنند. در این حالت نیازی به انجام هیچ کاری اضافی روی کلاینت‌ها نیست.
کار DNS چیست؟
دی ان اس (DNS) یک پروتکل شبکه است که برای ترجمه نام‌های دامنه به آدرس‌های آیپی استفاده می‌شود. در واقع، DNS یکی از مهمترین مولفه‌های اینترنت است و برای رزرو نام‌های دامنه (مانند example.com) و ارائه خدمات نامگذاری استفاده می‌شود. دی ان اس دارای کاربردهای مختلفی است. برخی از کاربردهای دی ان اس به شرح زیر است:
رزرو نام‌های دامنه: یکی از کاربردهای DNS، رزرو نام‌های دامنه است. با استفاده از سرویس‌های ثبت دامنه، می‌توانید نام دامنه مورد نظر خود را ثبت کرده و آن را به طور منحصر به فرد در دسترس کاربران قرار دهید.
هدایت و انتقال ترافیک: DNS برای راهنمایی ترافیک شبکه نیز استفاده می‌شود. وقتی کاربران یک نام دامنه را در مرورگر خود وارد می‌کنند، سیستم DNS بازیابی آدرس آیپی متناظر با آن نام دامنه را انجام می‌دهد و به مرورگر ارسال میکند. این برگشت ترافیک ممکن است به سمت سرورها، سرویس‌های ابری، یا دستگاههای دیگر مسیریابی شود.
Failover و باراندازی: DNS می‌تواند برای پیاده‌سازی سیستم‌های Failover و متعادل‌سازی (Load Balancing) استفاده شود. با استفاده از DNS، می‌توانید ترافیک را بین چند سرور توزیع کنید و در صورت خرابی یا عدم پاسخگویی یک سرور، به سرور دیگری هدایت کنید. این کار باعث افزایش قابلیت اطمینان و کارایی سیستم می‌شود.
پیشنهاد مطالعه : تفاوت پهنای باند و لود بالانسینگ
فیلترینگ شبکه: DNS به عنوان یک ابزار برای فیلترینگ شبکه نیز استفاده می‌شود. با تنظیم DNS می‌توانید دسترسی به سایت‌ها، سرویس‌ها، یا منابع خاص را در شبکه محدود کنید. این کار می‌تواند در محیط‌های سازمانی یا آموزشی مفید باشد تا دسترسی به منابع غیرمجاز محدود شود.
موارد یاد شده تنها برخی از کاربردهای DNS هستند که بسیاری از سرویس‌ها و نرم‌افزارها از آن برای عملکرد صحیح خود استفاده می‌کنند. در کل، DNS به عنوان یک سامانه مهم در زیرساخت اینترنت، وظایف متعددی را بر عهده دارد و بدون آن، عملکرد صحیح اینترنت به شدت تحت تاثیر قرار می‌گیرد و کاهش پیدا میکند.
مزایاو معایب DNS
تسهیل در شناسایی و دسترسی به سرویس‌ها: DNS با ترجمه نام‌های دامنه به آدرس‌های آیپی، به کاربران امکان می‌دهد با وارد کردن نام دامنه، به طور آسان و قابل فهم به سرویس‌ها و منابع مورد نیاز دسترسی پیدا کنند. به عنوان مثال، به جای استفاده از آدرس آیپی مانند “192.168.1.1” برای دسترسی به یک وبسایت، می‌توان از نام دامنه آن مانند “example.com” استفاده کرد.
سرعت و بهینه‌سازی: با استفاده از DNS، عمل ترجمه نام دامنه به آدرس آیپی به صورت متمرکز و بهینه صورت می‌گیرد. سرورهای DNS قادرند در سریع‌ترین زمان آدرس آیپی مربوط به یک نام دامنه را ارائه کنند. این کار باعث افزایش سرعت و بهینه‌سازی عملکرد شبکه می‌شود.
قابلیت فیلترینگ و کنترل دسترسی: با استفاده از DNS، می‌توانید فیلترینگ و کنترل دسترسی را در شبکه‌تان پیاده‌سازی کنید. رویکرد فوق این امکان را به شما می‌دهد تا دسترسی به سایت‌ها یا منابع خاص را محدود کنید و امنیت شبکه را افزایش دهید. به عنوان مثال، می‌توان برای جلوگیری از دسترسی کاربران به سایت‌های مخرب یا محتوای ناخواسته، قوانین فیلترینگ را در سرور DNS تنظیم کرد.
مقیاس‌پذیری: ساختار سرورهای DNS قابلیت مقیاس‌پذیری بالا را دارد، به این معنی که می‌توان با افزایش بار ترافیک و تعداد درخواست‌ها، سرورهای DNS را افزایش داد و عملکرد سیستم را بهبود بخشید.
کش‌سازی: سرورهای DNS قابلیت کش‌سازی (Caching) را دارند، به این معنی که پس از اولین درخواست برای ترجمه نام دامنه، اطلاعات دریافت شده در حافظه نهان سرور نگهداری می‌شود که باعث کاهش بار شبکه و افزایش سرعت دسترسی به منابع می‌شود، زیرا درخواست‌های بعدی برای همان نام دامنه مستقیما از حافظه نهان پاسخ داده می‌شود.
مدیریت مرکزی: با استفاده از DNS مرکزی، می‌توان به راحتی مدیریت نام‌های دامنه و آدرس‌های آیپی مختلف را در یک مکان واحد انجام داد. رویکرد فوق این امکان را به شبکه‌های بزرگ و سازمان‌هایی که برای آنها مدیریت موثر از نام‌های دامنه استفاده می‌کنند، فراهم میکند.
امکان توزیع بار: با استفاده از DNS، می‌توان بار شبکه را بین سرویس‌دهندگان مختلف توزیع کرد. با پیکربندی تنظیمات DNS مناسب، می‌توان درخواست‌های کاربران را به سرورهای مختلف توزیع کرد و بار شبکه را برای هر سرور به طور متوازن توزیع کرد.
پشتیبانی از IPv6: قابلیت پشتیبانی از پروتکل IPv6 را دارد که آینده اینترنت است و قابلیت استفاده از آدرس‌های آیپی جدید را امکان‌پذیر میکند.
در شرایطی که DNS قابلیت‌های شاخصی دارد، اما معایبی نیز دارد که برخی از آنها به شرح زیر هستند:
نقص امنیتی: DNS مستعد حملاتی مانند DNS Spoofing، DNS Cache Poisoning و DNS Amplification است. در این حملات، مهاجمان می‌توانند اطلاعات شخصی را سرقت کنند، مسیرهای شبکه را تغییر دهند یا اختلال در خدمات را به وجود آورند.
قطعی سرویس: در صورتی که سرور DNS مختل شود یا با مشکلات فنی روبرو شود، دسترسی به نام‌های دامنه و منابع مربوطه قطع خواهد شد. این مشکل می‌تواند منجر به قطعی سرویس‌های وابسته و اختلال در دسترسی کاربران شود.
زمان پاسخ: زمانی که یک درخواست DNS ارسال می‌شود، زمانی برای ترجمه نام دامنه به آدرس آیپی صرف می‌شود. این موضوع ممکن است منجر به تاخیر در دسترسی به منابع شود، به ویژه در صورتی که شبکه‌ها باری زیادی داشته باشند یا سرور DNS بار سنگینی را پردازش کند.
دم کنترل کامل: در برخی از موارد، اپراتورهای شبکه یا سازمان‌ها ممکن است کنترلی بر روی سرورهای DNS داشته باشند و بتوانند نام‌های دامنه را بر اساس سیاست‌ها و محدودیت‌های خود فیلتر کنند. رویکرد فوق می‌تواند به محدودیت دسترسی به برخی از منابع و سرویس‌ها منجر شود.
نقص در توزیع بار: در برخی موارد، توزیع بار به صورت مناسب بین سرورهای DNS انجام نمی‌شود که کاهش سرعت دسترسی به منابع را به همراه دارد.
مشکلات نامگذاری: در صورتی که نامگذاری نادرست یا ناهماهنگ در سرورهای DNS انجام شود، ممکن است باعث اشتباهات در ترجمه نام دامنه به آدرس‌های آیپی شود که عدم دسترسی به وبسایتها را به همراه دارد.
خرید تیپ درایو hp در نتسا به بهترین قیمت
DNS چگونه کار میکند
DNS یک سیستم سلسله مراتبی است که نام‌های دامنه را به آدرس‌های آیپی مربوطه ترجمه میکند. زمانی که شما یک نام دامنه را در مرورگر وارد می‌کنید، DNS به شما کمک میکند تا به صورت خودکار به آدرس آیپی متناظر برای آن نام دسترسی پیدا کنید.
فرآیند کار DNS به صورت زیر است:
درخواست DNS: هنگامی که شما یک نام دامنه را وارد می‌کنید، مرورگر شما درخواست DNS را به سرور DNS ارسال میکند. این سرور ممکن است سرور DNS محلی شما (از طریق ISP) یا سرور DNS عمومی (مانند سرورهای DNS گوگل) باشد.
کشف سرور DNS: اگر سرور DNS محلی شما درخواست DNS را دریافت کند، ابتدا در داخل کش خود بررسی میکند که آیا آدرس آیپی متناظر با نام دامنه را قبلا دریافت کرده است یا خیر. اگر آدرس آیپی در کش موجود باشد، سرور DNS آن را به شما ارسال میکند و فرآیند تمام می‌شود. در غیر این صورت، سرور DNS محلی به سرور DNS ریشه (Root DNS Server) رجوع میکند.
سرور DNS ریشه: سرور DNS ریشه، نقش مرجع اصلی در ساختار سلسله مراتبی سرویس DNS را ایفا میکند. درخواست DNS شما به سرور DNS ریشه ارسال می‌شود و سرور DNS ریشه آدرس آیپی سرور DNS منطقه‌ای (TLD DNS Server) را که مربوط به بخش بالایی از نام دامنه است، به شما می‌دهد.
سرور DNS منطقه‌ای: سرور DNS منطقه‌ای مسئول نام دامنه‌های با پسوند مشخص (مانند .com یا .org) است. سرور DNS منطقه‌ای، درخواست DNS شما را بررسی میکند و آدرس آیپی متناظر با نام دامنه را به شما ارسال میکند یا درخواست را به سرور DNS بعدی ارجاع می‌دهد.
سرور DNS تکمیلی: اگر سرور DNS منطقه‌ای درخواست را به سرور DNS تکمیلی ارجاع داد آدرس آیپی متناظر با نام دامنه را برای شما پیدا میکند و به سرور DNS منطقه‌ای اصلی برمی‌گردد.
پاسخ DNS: در نهایت، سرور DNS منطقه‌ای یا سرور DNS تکمیلی آدرس آیپی تناظر با نام دامنه را به سرور DNS محلی شما ارسال میکند و سپس سرور DNS محلی آن را به مرورگر شما ارسال میکند. مرورگر شما سپس از طریق آدرس آیپی دریافت شده به سایت مورد نظر متصل می‌شود.
این فرآیند به صورت تقریبا نامرئی برای کاربر انجام می‌شود و به سرعت انجام می‌شود، بنابراین شما به طور معمول نیازی به دخالت مستقیم در فرآیند DNS ندارید. همان‌گونه که مشاهده می‌کنید سیستم DNS بسیار مهم است، زیرا این امکان را به شما می‌دهد تا به راحتی و با استفاده از نام دامنه به وبسایتها دسترسی پیدا کنید به جای استفاده از آدرس‌های آیپی عددی آنها.
DNS Server چیست؟
DNS Server یا سرور DNS، یک سرویس شبکه است که نام‌های دامنه را به آدرس‌های آیپی متناظر ترجمه میکند و ارسال درخواست‌های DNS و دریافت پاسخ‌های آنها را مدیریت میکند. وظیفه اصلی DNS Server تعیین و ارائه آدرس آیپی مرتبط با یک نام دامنه است تا امکان دسترسی به منابع شبکه مثل وبسایتها، سرویس‌های ایمیل و سایر سرویس‌ها فراهم شود.
زمانی که یک نام دامنه را در مرورگر وارد می‌کنید، مرورگر ابتدا درخواست DNS را به سرور DNS ارسال میکند. سرور DNS سپس درخواست را پردازش کرده و آدرس آیپی متصل به آن نام دامنه را پیدا میکند. سرور DNS پاسخی شامل آدرس آیپی را به مرورگر ارسال میکند تا مرورگر بتواند از طریق آدرس آیپی به منبع موردنظر متصل شود.
سرور DNS می‌تواند به صورت محلی در شبکه داخلی سازمان یا به صورت عمومی در اینترنت موجود باشد. سرویس‌های DNS معمولا توسط ISP (ارائه‌دهنده خدمات اینترنت)، سازمان‌ها، شرکت‌ها و سرویس‌های ابری ارائه و مدیریت می‌شوند. همچنین، بزرگ‌ترین سرورهای DNS در جهان توسط شرکت‌هایی مانند Google با شماره آدرس (8.8.8.8 و 8.8.4.4) و Cloudflare با شماره (1.1.1.1) ارائه می‌شوند.
با این توصیف باید بگوییم که سرور DNS نقش بسیار مهمی در عملکرد اینترنت دارد، زیرا بدون آن، امکان ترجمه نام‌های دامنه به آدرس‌های آیپی و اتصال به سرویس‌ها و منابع شبکه میسر نخواهد بود.
تغییر DNS چگونه انجام می شود؟
چطور در ویندوز دی ان اس را تغییر دهیم؟ DNS مکانیزمی است که برای اتصال به وب جهان گستر از آن استفاده می‌کنید و به‌طور خودکار توسط سیستم‌عامل و ارایه‌دهنده خدمات شبکه مدیریت می‌شود. برای تغییر DNS در سیستم‌عامل ویندوز باید مراحل زیر را دنبال کنید.
- برنامه Settings را باز کنید و روی گزینه Network & Internet کلیک کنید.
2. در پنل سمت چپ روی ارتباط فعال کلیک کنید. در تصویر بالا، گزینه WiFi برای ما فعال است.
3. پس از انتخاب ارتباط فعال، در سمت راست صفحه روی گزینه Change adapter Settings کلیک کنید. در پنجره ظاهر شده، روی کانکشن فعال که از طریق آن به اینترنت متصل شده‌اید را انتخاب کنید.
4. روی کانکشن فوق راست‌کلیک کرده و گزینه Properties را انتخاب کنید.
5. در پنجره ظاهر شده گزینه TCP/IP را انتخاب کنید و دکمه Properties را انتخاب کنید.
6. اکنون در صفحه ظاهر شده تیک گزینه DNS را بردارید و آدرس آیپی که قصد جایگزینی آن را دارید وارد کرده و دکمه OK را کلیک کنید.
خطای DNS چیست؟
خطای DNS به معنای عدم برقراری ارتباط با سرور و به زبان ساده عدم باز شدن صفحات وب یا عدم اتصال ایستگاه‌های کاری به سرور است. دلایل مختلفی باعث بروز مشکل می‌شوند که از مهمترین آنها به موارد زیر باید اشاره کرد:
آلودگی سامانه نام دامنه: هنگامی که DNS به بدافزاری آلوده شود، درخواست‌های کاربر ممکن است بدون پاسخ باقی بمانند، مرورگر، پیغام عدم تبدیل یا resolved را نشان دهد یا در موارد جدی‌تر؛ کاربر به سایت‌های آلوده هدایت شود.
مشکل در پشته پروتکل TCP/IP: اگر تنظیمات پروتکل TCP/IP تغییر پیدا کرده باشد، فرآیند اتصال با مشکل روبرو می‌شود، زیرا آدرس‌های آیپی تخصیص داده شده به دستگاه‌ها با مشکل روبرو می‌شوند که در این زمینه نباید از نقش DHCP غافل شد. در کاربردهای خانگی باید تیک مربوط به گزینه‌های DHCP و DNS در تنظیمات روتر فعال باشند.
پیشنهاد مطالعه: پروتکل های شبکه
مشکل DNS در ارایه‌دهنده خدمات: اگر مشکل فراسازمانی و از جانب ISP باشد، یک خطای عدم پاسخگویی سرور server not responding نشان داده می‌شود. در این حالت باید صبر کنید تا مشکل فنی برطرف شود یا برای برطرف کردن مشکل و دستیابی به سرعت بیشتر از DNS گوگل به نشانی 8.8.8.8 یا OpenDNS استفاده کنید.
رکورد DNS چیست؟
برای آن‌که بتوانید از مزایای بالقوه DNS روی سرور استفاده کنید ابتدا باید نقش فوق را نصب کنید (هرچند در بیشتر موارد مجبور به نصب آن هستید) تا در ادامه بتوانید برای ساخت رکوردهای DNS از آن استفاده کنید و برای انجام کارهایی نظیر تبدیل نام‌ها به آدرس‌های آیپی متناظر، پیاده‌سازی رکوردهای اولیه و ثانویه که در بحث مجازی‌سازی شبکه و پیاده‌سازی Skype For Business و Exchange Server کاربرد دارند از آن استفاده کنید. هنگامی که DNS روی سامانه‌ای نصب می‌شود رکوردهای مختلفی را ایجاد میکند که شما نقشی در ساخت آنها نداشته‌اید.
برخی از این رکوردها اهمیت زیادی دارند و برخی دیگر در مکان خاص خود کاربرد دارند. رکورد میزبان که برخی منابع از رکورد DNS برای توصیف آن استفاده می‌کنند موجودیتی است که یک نام خاص را به یک آدرس آیپی خاص تبدیل میکند. دو کلاس مختلف از رکورد میزبان وجود دارد که باید در مورد آنها اطلاعات داشته باشید. این رکوردها A و AAAA نام دارند که رکورد AAAA را رکورد Quad A نیز می‌نامند. رکورد A به آدرس‌های IPv4 که سازمان‌ها از آن استفاده می‌کنند اشاره دارد، در حالی که رکورد AAAA برای تبدیل نام به یک آدرس آیپی استفاده می‌شود. تفاوت اصلی رکورد فوق با رکورد A در این است که با آدرس‌های IPv6 و شبکه‌های IPv6 مرتبط است که چندان در ایران کاربردی نیست.
آشنایی با انواع رکوردهای DNS
رکوردهای DNS اطلاعاتی هستند که در سیستم DNS برای تعیین ارجاع به نام دامنهها استفاده می‌شوند. این رکوردها شامل اطلاعات مربوط به ترجمه نام دامنهها به آدرس‌های آیپی و سرویس‌های دیگر مرتبط با دامنهها می‌باشند. در زیر، توضیح مختصری از برخی از مهمترین رکوردهای DNS ارائه می‌کنیم.
رکورد A (Address): این رکورد برای متناظر کردن نام دامنه با آدرس آیپی استفاده می‌شود. رکورد A یک نام دامنه را به یک آدرس آیپی متصل میکند. به عبارت دیگر، وقتی نام دامنه را در مرورگر وارد می‌کنید، رکورد A مربوط به آن دامنه به مرورگر ارسال می‌شود تا آدرس آیپی متناظر را دریافت کند.
رکورد CNAME (Canonical Name): این رکورد برای ایجاد یک نام دامنه جایگزین (نام مستعار) برای یک نام دامنه اصلی استفاده می‌شود. با استفاده از رکورد CNAME، می‌توانید یک نام دامنه را به یک نام دیگر هدایت کنید. به عبارت دیگر، وقتی یک نام دامنه را وارد می‌کنید، رکورد CNAME مربوط به آن دامنه به مرورگر ارسال می‌شود و مرورگر به جای آدرس آیپی، نام دامنه جدید را دریافت میکند.
رکورد MX (Mail Exchange): این رکورد برای تعیین سرورهای ایمیل مرتبط با یک نام دامنه استفاده می‌شود. رکورد MX برای هدایت ترافیک ایمیل از یک دامنه به سرورهای ایمیل مربوطه استفاده می‌شود. این رکورد شامل نام دامنه سرورهای ایمیل و اولویت آنها است.
رکورد TXT (Text): این رکورد برای ذخیره اطلاعات متنی مربوط به یک نام دامنه استفاده می‌شود. رکورد TXT معمولا برای تایید هویت دامنه و ارائه سایر اطلاعات متنی مرتبط با دامنه استفاده می‌شود.
رکورد AAAA (IPv6 Address): این رکورد برای متناظر کردن نام دامنه با آدرس آیپی IPv6 استفاده می‌شود. آدرس‌های IPv6، نسخه بعدی از آدرس‌های IPv4 هستند که برای تعیین ارجاع به نام دامنهها استفاده می‌شوند. رکوردهای DNS شامل اطلاعات مربوط به ترجمه نام دامنهها به آدرس‌های آیپی و سرویس‌های دیگری هستند که با دامنهها مرتبط هستند.
Ns در DNS چیست؟
به‌طور معمول سازمان‌ها ممکن است یکی از چهار سرور سامانه نام دامنه (DNS Name Server) را استفاده کنند. این چهار مورد به شرح زیر هستند:
Primary DNS server:
سرور سامانه نام دامنه اصلی، مولفه ضروری در معماری DNS است، زیرا نام‌های دامنه فقط با سرور سامانه نام دامنه اصلی کار می کنند. سامانه نام دامنه اصلی عملکردی شبیه به یک بانک اطلاعاتی معتبر برای DNS دارد که تمامی اطلاعات مهم و حیاتی سازمان مثل اطلاعات مشتریان را نگهداری میکند. این سرور ممکن است به شکل محلی یا از طریق اینترنت در اختیار مشتریان قرار بگیرد و به محاوره‌های مرتبط با DNS پاسخ دهد.
Secondary DNS server:
سرور ثانویه DNS، یک سرور پشتیبان‌گیر است که البته نقشی فراتر دارد. سرور ثانویه در کاربردهایی مثل شبکه‌های مجازی (NSX Vmware) و پیاده‌سازی سرور اسکایپ برای کسب‌وکارها کاربرد فراوانی دارد.
دو سرور دیگر نیز وجود دارند که همه سازمان‌ها از آنها استفاده نمی‌کنند. این سرورها caching DNS Server (سروری است که به داده‌های DNS دسترسی دارد و اطلاعاتی که از DNS کسب میکند را ذخیره میکند و forwarding DNS server (سروری که برای ذخیره‌سازی اطلاعات و محاوره‌های قدیمی استفاده می‌شود.) نام دارند.
نکته دیگری که باید در مورد اختصار NS به آن دقت کنید Name Server است که توصیف‌کننده نام معتبر سرور برای یک دامنه است. رکورد مذکور نشان می‌دهد چه سرورهایی برای یک دامنه مشخص دارای اعتبار هستند. رکورد Name Server وظیفه انتقال اطلاعات DNS را عهدهدار است.
DNS ابری چیست؟
دی ان اس ابری که به‌نام Cloud DNS نیز معروف است، به سرپرستان شبکه اجازه توزیع یا به عبارت دقیق‌تر انتشار ناحیه (Zone) و رکوردهای DNS (اولیه، ثانویه، MX، PTR و….) را می‌دهد. DNS ابری بیشتر برای مقابله با حمله‌های سایبری، جعل یا مسموم‌سازی DNS استفاده می‌شود و این اطمینان خاطر را می‌دهد که فعالیت‌های تجاری تداوم پیدا می‌کنند. در DNS ابری که مبتنی بر الگوی شبکه تحویل محتوا است، درخواست کاربر دریافت، به سامانه نام دامنه ابری انتقال و در ادامه برای سرور ارسال می‌شود. این‌کار نه تنها سرعت پاسخگویی به درخواست‌ها را بیشتر میکند، بلکه امنیت کانال ارتباطی را نیز بیشتر میکند.
سوالات متداول
پروتکل DNS یکی از مولفه‌های زیربنایی اینترنت است که مسئولیت پاسخگویی به تمامی درخواست‌هایی را دارد که روزانه توسط کاربران ارسال می‌شود. این درخواست‌ها می‌توانند دسترسی به ایمیل، بررسی شبکه‌های اجتماعی، باز کردن وبسایتها، اشتراک‌گذاری فایل‌ها در سرویس‌هایی نظیر FTP، برقرار تماس‌های آنلاین و…. باشد.
به‌طور معمول یک کاربر کلاینت نیازی به تنظیم dns ندارد، اما اگر در نظر دارید نقش فوق را در سیستم‌عامل ویندوز سرور نصب کنید یا سرور را به یک کنترل‌کننده دامنه تبدیل کنید، باید dns را پیکربندی کنید. چگونگی تنظیم DNS در کامپیوترهای کلاینت را در پاراگراف تغییر DNS بررسی کردیم.
پیشنهاد ویژه نتسا
